Yalnızlığı çok büyüttük gözümüzde,

Yalnızlığı çok büyüttük gözümüzde,
sonsuz bir uçurumun kenarında sanmamalıydık kendimizi
ya da kızgın güneşin altında bir çölde kaybolmuşluk hissi kaplamamalıydı içimizi

Doğumdan ölüme uzayan ince çizginin üzerindeki duraklardı diğer insanlar
bazen çok sevip bir gece daha kaldık bazılarında
bazen de hiç beklemeden hızlıca yola devam ettik.

Hiçbir zaman yolun kendisi duraklar olmadı, olmayacak da
Yolun kendisi ruhumuzdu, sıska bir bedene saklanmış olan

Bir gün yol bitecek ve sonsuz bir yola götürecekti bizi,

Yalnızlığı çok büyüttük gözümüzde,
Bedenle ruhun arasında tek bir şeye dahi yer yoktu
Boşluk da yoktu aslında

Kirlendi insan,
Kirlendikçe ruhundan kaçtı,
Öyle çok kaçtı ki, ruhu ile arasına başka insanlar alarak örtmeye çalıştı kirlenmişliğini…
–