Zamanlar

kendimle çelişmem mutlu ediyor beni

Kendimle çelişiyorum çoğu zaman ,
Aslına bakarsan bu iyi bir şey,
Kendimle konuşabiliyorum, tartışabiliyorum, yüzleşebiliyorum,
Aynanın karşısına geçip, kendine bir merhaba diyemeyen o kadar çok insan var ki…
O yüzden kendimle çelişmem Mutlu ediyor beni

Konumuza gelecek olursak kim haklı? Ben mi iç sesim mi?
Bunu bilemedim hiçbir zaman, cevabı gelecek zamandaydı tüm çelişkilerimin,
Ve o zaman geldiğinde hemfikir oluyordu ikisi de, ta ki cevabı gelecekte olan bir başka çelişki düşene kadar aklıma

Bazenler

Sevgilim! Biliyorum geleceksin…

Biliyorum geleceksin,
Sana hazırlanıyorum
Ne zaman geleceksin? Bilmiyorum,
Merak da etmiyorum,
Biliyorum ki en doğru zamanı seçeceksin,
Belki ben hazır değilim sana,
Belki de sen bana,
Belki evren uygun ortamı hazırlamakla meşgul,
Bilemeyiz.

Ama geleceksin biliyorum, hissediyorum…

Ansızın içinde hissettiğin o garip boşluğun sahibiyim ben,
Sen de yerim çoktan hazır biliyorum,
Hep anlamlandıramadığın,
Hiçbir şeyle dolduramadığın o boşluk benim sevgilim!

Sevgilim! Biliyorum çünkü olacaksın…

Bazen canın sıkılır da kaçacak yer ararsın, hiçbir yer iyi gelmez sana,
En sevdiğin yerler bile geçirmez sıkıntını,
Yalnızlığı seçer de, kendinle konuşursun ya böyle zamanlarda,
Aslında o içindeki boşlukla konuşursun ve iyi gelir,

Sen yalnız kalmayı sevdiğini düşünürsün,
Kendinle konuşmanın sana iyi geldiğini sanarsın.
Hep kendine kaçarsın böyle zamanlarda…

Oysa ruhumdan bir parçayı sende barındırıyorum sevgilim,
Onla konuşuyorsun, sana iyi gelen benim.

Biliyorum sevgilim,
Aynı şeyleri ben de yaşıyorum.

Bekliyorum,
Doğru zamanda,
Doğru yerde,
Hayat o boşluğu dolduracak,

İşte o an sen de, ben de anlayacağız,
İçimizdeki diğer ruhun varlığını…
Hissedeceğiz..

Farkındalıklar

Zihin her zaman kalbi yaralıyor…

Mutlu olunca, sanki anormal bir şey varmış gibi hissediyor insan,
Eksikleri görmeye çalışıyor zihin,
Zihinle kalbi savaşa sokarsan,
Zihin her zaman kalbi yaralıyor,
Kalple zihin rakip değil,
Birlikte olduğunda anlamlandırıyorlar hayatı
Oysa alışmamış insan
Kalp ya da akıl arasında seçim yapmamız gerekiyormuş gibi
Şartlanmışız,
Zihne hakimiyeti verdikçe,
Zaman kayboluyor,
Ya geçmiş ya gelecek,
Ya pişmanlık ya kaygı
Kalp hep şu anda,

Çökmüşlükler

Belki bir gün dönecekti… Bekledim!

Anlatsa dinlerdim, çözüm bile bulurduk belki de.
Susmayı tercih etti önce,
sonra gitmeyi…
Gitmelere alışmıştım, yadırgamadım,
Sadece sorularıma cevap bulamamak incitmişti yüreğimi…
Seviyor muydu?
Ne istiyordu?
Yanlış olan neydi?
Neden bu duruma gelmiştik?
Neden kaçıp gitmeyi seçmişti ansızın?
Neden susmuştu?

Kalbimdeki mezarlıkta bir yer daha açtım,
Tüm soruları kefenledim… Gömdüm.
Sorularım! Meraklarım! Kirletmemeliydi duygularımı.
Belki bir gün dönecekti…
Bekledim!