Gecelerin ardındaki güneşi görüyorum bazen, o kadar ışıltılı ki, hiçbir gündüz karşılaştırılamaz onunla,
Bazen de gündüzüme öyle karanlıklar çöküyor ki, kara bulutların ayı kapattığı bir gecede, çölün ortasında kalmış, yolunu bulamayan birine dönüşüyorum.
Hangisi gerçek? Bunu arayarak geçirdim uzunca yılları… Gerçek olan, ışıltıların geceleri dahi aydınlattığı bir hayat mı, yoksa çölün ortasındaki kayıp ruh hali mi?
Sonra bir gün anladım ki hayat bu ikisini de içeriyor, biri diğerini saf dışı edemiyor.
Sonra öğrenmeye ve uygulamaya başladım,
Işıltılı zamanlardan bir tutam cebime koydum, karanlıklardan da aldım biraz,
Işıltıya karanlık ektim, karanlıkta cebimdeki ışıltıyı çıkardım, ikisini de kolaylaştırdım,
Cebimdeki karanlık ışıltının geçebileceğini hatırlattı bana hep, karanlıkta cebimden çıkardığım ışıltı ise yolu az da olsa görebilmemi sağladı…
Yorum Yok