Yüzünde çok tanıdık bir ifade vardı!
Sanki hayat,
beni ona hazırladığı gibi
onu da bana hazırlamıştı
farklı yollarda aynı hikayeler yaşamıştık bilmeden…
Yaşamlarımız öyle aynıydı ki,
acılarılarımız
hüzünlerimiz
mutluluklarımız
gülümsemelerimiz
ağlayışlarımız
kızgınlıklarımız
hepsi aynıydı onunla…
Fotoğraflar ruhu yansıtır demişti bir büyüğüm!
Sanki ruhlarımız aynıydı onunla,
sadece farklı bedenlere bölünmüş,
birleşmeyi bekliyor gibiydi,
Bakışlarımızın bu kadar benzemesi daha nasıl açıklanabilirdi ki?
O sonbahar akşamına kadar bunları hiç bilmeden yıllar yaşamış olmak çok üzse de beni
ilk gördüğüm anda, ruhum tanımış onu,
ve gökkuşağı renklerine bürümüştü hislerimi
Biliyorum ki o yıllar bizi birbirimize hazırlamış
olması gerektiği zamanda, olması gerektiği gibi olmuştu her şey
bize sadece yaşamanın keyfi kalmıştı…
Yorum Yok