Yaşamıyoruz! Yavaşça ölüyoruz….
Yaşamaksa yaz tatilindeki o şirin kız gibi,
Bir kez hissetmişsin, ansızın bitmiş ve okula, yani eve dönüş olmuştur!
Hep bir heyecan vardır içinde,
yeniden yaz gelecek ve görüşeceğiz,
sen her yaz gidersin de görmek ümidiyle, ama o bir daha gelmez oraya,
O hiçbir zaman gelmez, hiçbir zaman keyifli olmaz dondurma yemek,
ne o sahilde ne de bir başka yerde…
Bir Yaz öğleden sonrası
Ege’nin eşsizliği içinde,
Sana şiirler yazmak,
Heyecanla sana koşmak,
Okumak
Sarılmak
Kokunu her bir yanımda hissetmek
Kollarının bana sarılışını film gibi izlemek
Sıcaklığınla mest olmak isterdim,
Yokluğunda bir Kış akşamı,
İstanbul’un kalabalık ve kokmuş havasında,
Elimde sigaram,
İçimde mutsuzluk,
Tüm hayallerim umutsuzluk,
Ben çöküntüler yaşarken,
Yaşadığımız güzel günleri dahi unutmuşken,
Bu kadar bitmiş hissetmek,
istemezdim….
bazen öyle sancılar giriyor ki yüreğime,
korkuyorum,
korktukça artıyor,
arttıkça korkuyorum,
ellerim titriyor,
nabzım yükseliyor,
başım dönüyor,
kaç geceyi acilde aldım kalp krizleri geçirmeler yaşarken,
hiçbir şey yoklar koydum cebime,
bir sonraki anlamsız sancılara kadar,
Her iyi anımda alıştım derken,
her sancıda bu sefer öleceğimler basıyor zihnimi
Ta ki o her şey olması gerektiği zamanda, olana kadar….
neden yazdıklarımın ucu hep ölüme dokunuyor?