Ölümden bu kadar korktuğu için mi sevmez insan geceleri?
Yoksa yalnızlığını yüzüne vurduğu için mi?
Gündüzün ışıkları altında kendini yalancı kalabalıklara atar insan,
Yalnızlığını örtmek için,
Gecenin karanlığında,
odanın tam da ortasında,
yere çömelmişken,
kendinle baş başa,
dışarıda yağmur da yoksa eğer,
ya da bir ses,
işte o zaman yalnız olmak mıdır acıtan?
yoksa ölümvari bir havanın kokusunu almak mı?
İnsan kendini sever mi?
Yoksa sevmek zorunda mı hisseder?
Kendini seviyorsa eğer,
neden baş başa kalmaktan kaçınır durur kendinden?
Bir başka ses, neden bu kadar rahatlatır içini -insanın?
Yaşla bir ilgisi olabilir mi tüm bunların?
İnsan yaş aldıkça,
ölümün kokusu daha da belirginleştikçe,
geceler daha mı yakın gelir?
Yoksa gündüzleri de burna gelen ölüm kokusu, günün ışıltısını mı örter?
Yorum Yok